ŞUARÂ SÛRESİ
شورة الشعراء
Kur’ân-ı Kerîm’in yirmi altıncı sûresi.
Mekke döneminde Vâkıa sûresinden sonra nâzil olmuştur. Son dört âyetin Medine’de indiğini ileri sürenler de vardır. Bunun sebebi muhtemelen, bu âyetlerde gerçeğe boyun eğmeyen kimselerin iş birliği içinde bulunduğu şairlerle dürüst davranan iman sahibi şairlerden söz edilmiş olmasıdır (Kurtubî, XIII, 60, 102-103). Fakat Mekke devrinde de şiir yoluyla İslâm’a dil uzatanlar mevcuttu. Ayrıca bu dört âyetin önceki üç âyetle hem mâna hem gramer açısından bağlantılı olduğu görülmektedir. Sûrede, son peygambere gelen vahyin İsrâiloğulları âlimlerince tanınıp bilindiğini ifade eden 197. âyetin Medine’de nâzil olduğu yolundaki telakki de isabetli görünmemektedir (Muhammed Esed, II, 740). Sûre adını 224. âyetten almış, İbn Kesîr’in kaydettiğine göre Sûretü’l-câmia diye de adlandırılmış (Tefsîrü’l-Ķurǿâni’l-Ǿažîm, V, 175) ve Tavâsîn olarak anılan sûrelerden birini teşkil etmiştir. 227 âyet olup fâsılası dört âyette tekrarlanan “İsrâîl” kelimesindeki “ل” dışında “م، ن” harfleridir. Mekke döneminin ortalarında nâzil olduğu tahmin edilen Şuarâ sûresinin içeriğini bir girişten sonra iki bölüm halinde incelemek mümkündür. Girişte sûrenin muhtevasının gerçeği bütün açıklığıyla ortaya koyan ilâhî kitabın âyetlerinden oluştuğu beyan edildikten sonra muhataplarının çoğunun, tebliğ ettiği âyetlere inanmaması yüzünden Hz. Peygamber’e üzüntüden neredeyse kendini tüketeceği hatırlatılmakta ve müşriklerin yeni gelen âyetlerden de sürekli yüz çevirdikleri belirtilmektedir. Ancak onların asılsız kabul edip alayla karşıladıkları vahyin olumlu ve güçlü sonuçları yakında karşılarına çıkacaktır. Aslında yeryüzü ilâhî kudretin nice tecellilerini gözler önüne sermekte, fakat müşriklerin çoğu bundan ibret almamaktadır.
Bismillâhirrahmânirrahîm
1: Tâ, sin, mim.
2: Tilke âyâtul kitâbil mubîn(mubîni).
3: Lealleke bâhıun nefseke ellâ yekûnû mu’minîn(mu’minîne).
4: İn neşe’ nunezzil aleyhim mines semâi âyeten fe zallet a’nâkuhum lehâ hâdıîn(hâdıîne).
5: Ve mâ ye’tîhim min zikrin miner rahmâni muhdesin illâ kânû anhu mu’ridîn(mu’ridîne).
6: Fe kad kezzebû fe seye’tîhim enbâu mâ kânû bihî yestehziûn(yestehziûne).
7: E ve lem yerev ilel ardı kem enbetnâ fîhâ min kulli zevcin kerîm(kerîmin).
8: İnne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
9: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîme).
10: Ve iz nâdâ rabbuke mûsâ eni’til kavmez zâlimîn(zâlimîne).
11: Kavme fir’avn(fir’avne), e lâ yettekûn(yettekûne).
12: Kâle rabbi innî ehâfu en yukezzibûn(yukezzibûni).
13: Ve yadîku sadrî ve lâ yentaliku lisânî fe ersil ilâ hârûn(hârûne).
14: Ve lehum aleyye zenbun fe ehâfu en yaktulûn(yaktulûni).
15: Kâle kellâ, fezhebâ bi âyâtinâ innâ meakum mustemiûn(mustemiûne).
16: Fe’tiyâ fir’avne fe kûlâ innâ resûlu rabbil âlemîn(âlemîne).
17: En ersil meanâ benî isrâîl(isrâîle).
18: Kâle e lem nurabbike fînâ velîden ve lebiste fînâ min umurike sinîn(sinîne).
19: Ve fealte fa’letekelletî fealte ve ente minel kâfirîn(kâfirîne).
20: Kâle fealtuhâ izen ve ene mined dâllîn(dâllîne).
21: Fe ferartu minkum lemmâ hıftukum fe vehebe lî rabbî hukmen ve cealenî minel murselîn(murselîne).
22: Ve tilke ni’metun temunnuhâ aleyye en abbedte benî isrâîl(isrâîle).
23: Kâle fir’avnu ve mâ rabbul âlemîn(âlemîne).
24: Kâle rabbus semâvâti vel ardı ve mâ beynehumâ, in kuntum mûkınîn(mûkınîne).
25: Kâle li men havlehû e lâ testemiûn(testemiûne).
26: Kâle rabbukum ve rabbu âbâikumul evvelîn(evvelîne).
27: Kâle inne resûlekumullezî ursile ileykum le mecnûn(mecnûnun).
28: Kâle rabbul meşrıkı vel magribi ve mâ beynehumâ, in kuntum ta’kılûn(ta’kılûne).
29: Kâle leinittehazte ilâhen gayrî le ec’alenneke minel mescûnîn(mescûnîne).
30: Kâle e ve lev ci’tuke bi şey’in mubîn(mubînin).
31: Kâle fe’ti bihî in kunte mines sâdikîn(sâdikîne).
32: Fe elkâ asâhu fe izâ hiye su’bânun mubîn(mubînun).
33: Ve nezea yedehu fe izâ hiye beydâu lin nâzırîn(nâzırîne).
34: Kâle lil melei havlehû inne hâzâ le sâhırun alîm(alîmun).
35: Yurîdu en yuhricekum min ardıkum bi sıhrihî fe mâzâ te’murûn(te’murûne).
36: Kâlû ercih ve ehâhu veb’as fîl medâini hâşirîn(hâşirîne).
37: Ye’tûke bi kulli sehhârin alîm(alîmin).
38: Fe cumias seharatu li mîkâti yevmin ma’lûm(ma’lûmin).
39: Ve kîle lin nâsi hel entum muctemiûn(muctemiûne).
40: Leallenâ nettebius seharate in kânû humul gâlibîn(gâlibîne).
41: Fe lemmâ câes seharatu kâlû li fir’avne e inne lenâ le ecran in kunnâ nahnul gâlibîn(gâlibîne).
42: Kâle neam ve innekum izen le minel mukarrabîn(mukarrabîne).
43: Kâle lehum mûsâ elkû mâ entum mulkûn(mulkûne).
44: Fe elkav hıbâlehum ve ısıyyehum ve kâlû bi izzeti fir’avne innâ le nahnul gâlibûn(gâlibûne).
45: Fe elkâ mûsâ asâhu fe izâ hiye telkafu mâ ye’fikûn(ye’fikûne).
46: Fe ulkıyes seharatu sâcidîn(sâcidîne).
47: Kâlû âmennâ bi rabbil âlemîn(âlemîne).
48: Rabbi mûsâ ve hârûn(hârûne).
49: Kâle âmentum lehu kable en âzene lekum, innehu le kebîrukumullezî allemekumus sıhr(sıhra), fe le sevfe ta’lemûn(ta’lemûne), le ukattıanne eydiyekum ve erculekum min hılâfin ve le usallibennekum ecmaîn(ecmaîne).
50: Kâlû lâ dayra innâ ilâ rabbinâ munkalibûn(munkalibûne).
51: İnnâ natmeu en yagfira lenâ rabbunâ hatâyânâ en kunnâ evvelel mu’minîn(mu’minîne).
52: Ve evhaynâ ilâ mûsâ en esri bi ıbâdî innekum muttebeûn(muttebeûne).
53: Fe ersele fir’avnu fîl medâini hâşirîn(hâşirîne).
54: İnne hâulâi le şirzimetun kalîlûn(kalîlûne).
55: Ve innehum lenâ le gâizûn(gâizûne).
56: Ve innâ le cemîun hâzirûn(hâzirûne).
57: Fe ahracnâhum min cennâtin ve uyûn(uyûnin).
58: Ve kunûzin ve makâmin kerîm(kerîmin).
59: Kezâlik(kezâlike), ve evresnâhâ benî isrâîl(isrâîle).
60: Fe etbeûhum muşrikîn(muşrikîne).
61: Fe lemmâ terâel cem’âni kâle ashâbu musâ innâ le mudrakûn(mudrakûne).
62: Kâle kellâ, inne maiye rabbî seyehdîn(seyehdîni).
63: Fe evhaynâ ilâ mûsâ enıdrib bi asâkel bahr(bahra), fenfeleka fe kâne kullu firkın ket tavdil azîm(azîmi).
64: Ve ezlefnâ semmel âharîn(âharîne).
65: Ve enceynâ mûsâ ve men meahû ecmaîn(ecmaîne).
66: Summe agraknel âharîn(âharîne).
67: İnne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
68: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu).
69: Vetlu aleyhim nebee ibrâhîm(ibrâhîme).
70: İz kâle li ebîhi ve kavmihî mâ ta’budûn(ta’budûne).
71: Kâlû na’budu asnâmen fe nezallu lehâ âkifîn(âkifîne).
72: Kâle hel yesmeûnekum iz ted’ûn(ted’ûne).
73: Ev yenfeûnekum ev yedurrûn(yedurrûne).
74: Kâlû bel vecednâ âbâenâ kezâlike yef’alûn(yef’alûne).
75: Kâle e fe raeytum mâ kuntum ta’budûn(ta’budûne).
76: Entum ve âbâukumul akdemûn(akdemûne).
77: Fe innehum aduvvun lî illâ rabbel âlemîn(âlemîne).
78: Ellezî halakanî fe huve yehdîn(yehdîni).
79: Vellezî huve yut’ımunî ve yeskîn(yeskîni).
80: Ve izâ maridtu fe huve yeşfîn(yeşfîni).
81: Vellezî yumîtunî summe yuhyîn(yuhyîni).
82: Vellezî atmeu en yagfira lî hatîetî yevmed dîn(dîni).
83: Rabbi heb lî hukmen ve elhıknî bis sâlihîn(sâlihîne).
84: Vec’al lî lisâne sıdkın fîl âhırîn(âhırîne).
85: Vec’alnî min veraseti cennetin naîm(naîmi).
86: Vagfir li ebî innehu kâne mined dâllîn(dâllîne).
87: Ve lâ tuhzinî yevme yûb’asûn(yûb’asûne).
88: Yevme lâ yenfau mâlun ve lâ benûn(benûne).
89: İllâ men etâllâhe bi kalbin selîm(selîmin).
90: Ve uzlifetil cennetu lil muttekîn(muttekîne).
91: Ve burrizetil cahîmu lil gâvîn(gâvîne).
92: Ve kîle lehum eyne mâ kuntum ta’budûn(ta’budûne).
93: Min dûnillâh(dûnillâhi), hel yensurûnekum ev yentesırûn(yentesırûne).
94: Fe kubkıbû fîhâ hum vel gâvun(gâvune).
95: Ve cunûdu iblîse ecmeûn(ecmeûne).
96: Kâlû ve hum fîhâ yahtesımûn(yahtesımûne).
97: Tallâhi in kunnâ le fî dalâlin mubîn(mubînin).
98: İz nusevvîkum bi rabbil âlemîn(âlemîne).
99: Ve mâ edallenâ illel mucrimûn(mucrimûne).
100: Fe mâ lenâ min şâfiîn(şâfiîne).
101: Ve lâ sadîkın hamîm(hamîmin).
102: Fe lev enne lenâ kerraten fe nekûne minel mu’minîn(mu’minîne).
103: İnne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
104: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu).
105: Kezzebet kavmu nûhınil murselîn(murselîne).
106: İz kâle lehum ehûhum nûhun e lâ tettekûn(tettekûne).
107: İnnî lekum resûlun emîn(emînun).
108: Fettekûllâhe ve etîûn(etîûni).
109: Ve mâ es’elukum aleyhi min ecr(ecrin), in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne).
110: Fettekûllâhe ve etîûn(etîûni).
111: Kâlû e nu’minu leke vettebeakel erzelûn(erzelûne).
112: Kâle ve mâ ilmî bimâ kânû ya’melûn(ya’melûne).
113: İn hısâbuhum illâ alâ rabbî lev teş’urûn(teş’urûne).
114: Ve mâ ene bi târidil mu’minîn(mu’minîne).
115: İn ene illâ nezîrun mubîn(mubînun).
116: Kâlû le in lem tentehi yâ nûhule tekûnenne minel mercûmîn(mercûmîne).
117: Kâle rabbi inne kavmî kezzebûn(kezzebûni).
118: Feftah beynî ve beynehum fethan ve neccinî ve men maiye minel mu’minîn(mu’minîne).
119: Fe enceynâhu ve men meahu fîl fulkil meşhûn(meşhûni).
120: Summe agraknâ ba’dul bâkîn(bâkîne).
121: İnne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
122: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu).
123: Kezzebet âdunil murselîn(murselîne).
124: İz kâle lehum ehûhum hûdun e lâ tettekûn(tettekûne).
125: İnnî lekum resûlun emîn(emînun).
126: Fettekullâhe ve etîûn(etîûni).
127: Ve mâ es’elukum aleyhi min ecr(ecrin), in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne).
128: E tebnûne bi kulli rîın âyeten ta’besûn(ta’besûne).
129: Ve tettehızûne mesânia leallekum tahludûn(tahludûne).
130: Ve izâ betaştum betaştum cebbârîn(cebbârîne).
131: Fettekullâhe ve etîûn(etîûni).
132: Vettekûllezî emeddekum bimâ ta’lemûn(ta’lemûne).
133: Emeddekum bi en’âmin ve benîn(benîne).
134: Ve cennâtin ve uyûn(uyûnin).
135: İnnî ehâfu aleykum azâbe yevmin azîm(azîmin).
136: Kâlû sevâun aleynâ e vaazte em lem tekun minel vâızîn(vâızîne).
137: İn hâzâ illâ hulukul evvelîn(evvelîne).
138: Ve mâ nahnu bi muazzebîn(muazzebîne).
139: Fe kezzebûhu fe ehleknâhum, inne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
140: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu).
141: Kezzebet semûdul murselîn(murselîne).
142: İz kâle lehum ehûhum sâlihun e lâ tettekûn(tettekûne)
143: İnnî lekum resûlun emîn(emînun).
144: Fettekullâhe ve etîûn(etîûni).
145: Ve mâ es’elukum aleyhi min ecr(ecrin), in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne).
146: E tutrakûne fî mâ hâhunâ âminîn(âminîne).
147: Fî cennâtin ve uyûn(uyûnin).
148: Ve zurûın ve nahlin tal’uhâ hedîm(hedîmun).
149: Ve tenhıtûne minel cibâli buyûten fârihîn(fârihîne).
150: Fettekullâhe ve etîûn(etîûni).
151: Ve lâ tutîû emral musrifîn(musrifîne).
152: Ellezîne yufsidûne fîl ardı ve lâ yuslihûn(yuslihûne).
153: Kâlû innemâ ente minel musahharîn(musahharîne).
154: Mâ ente illâ beşerun mislunâ, fe’ti bi âyetin in kunte mines sâdikîn(sâdikîne)
155: Kâle hâzihî nâkatun lehâ şirbun ve lekum şirbu yevmin ma’lûm(ma’lûmin).
156: Ve lâ temessûhâ bi sûin fe ye’huzekum azâbu yevmin azîm(azîmin).
157: Fe akarûhâ fe asbahû nâdimîn(nâdimîne).
158: Fe ehazehumul azâb(azâbu), inne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
159: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu).
160: Kezzebet kavmu lûtınil murselîn(murselîne).
161: İz kâle lehum ehûhum lûtun e lâ tettekûn(tettekûne).
162: İnnî lekum resûlun emîn(emînun).
163: Fettekullâhe ve etîûn(etîûni).
164: Ve mâ es’elukum aleyhi min ecr(ecrin), in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne).
165: E te’tûnez zukrâne minel âlemîn(âlemîne).
166: Ve tezerûne mâ halaka lekum rabbukum min ezvâcikum, bel entum kavmun âdûn(âdûne).
167: Kâlû le in lem tentehi yâ lûtu le tekûnenne minel muhracîn(muhracîne).
168: Kâle innî li amelikum minel kâlîn(kâlîne).
169: Rabbi neccinî ve ehlî mimmâ ya’melûn(ya’melûne).
170: Fe necceynâhu ve ehlehû ecmaîn(ecmaîne).
171: İllâ acûzen fîl gâbirîn(gâbirîne).
172: Summe demmernel âharîn(âharîne).
173: Ve emtarnâ aleyhim matara(mataran), fe sâe matarul munzerîn(munzerîne).
174: İnne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
175: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu).
176: Kezzebe ashâbul eyketil murselîn(murselîne).
177: İz kâle lehum şuaybun e lâ tettekûn(tettekûne).
178: İnnî lekum resûlun emîn(emînun).
179: Fettekullâhe ve etîûn(etîûni).
180: Ve mâ es’elukum aleyhi min ecr(ecrin), in ecriye illâ alâ rabbil âlemîn(âlemîne).
181: Evfûl keyle ve lâ tekûnû minel muhsirîn(muhsirîne).
182: Vezinû bil kıstâsil mustekîm(mustekîmi).
183: Ve lâ tebhasun nâse eşyâehum ve lâ ta’sev fîl ardı mufsidîn(mufsidîne).
184: Vettekûllezî halakakum vel cibilletel evvelîn(evvelîne).
185: Kâlû innemâ ente minel musahharîn(musahharîne).
186: Ve mâ ente illâ beşerun mislunâ ve in nazunnuke le minel kâzibîn(kâzibîne).
187: Fe eskıt aleynâ kisefen mines semâi in kunte mines sâdıkîn(sâdıkîne).
188: Kâle rabbî a’lemu bi mâ ta’melûn(ta’melûne).
189: Fe kezzebûhu fe ehazehum azâbu yevmiz zulleh(zulleti), innehu kâne azâbe yevmin azîm(azîmin).
190: İnne fî zâlike le âyeh(âyeten), ve mâ kâne ekseruhum mu’minîn(mu’minîne).
191: Ve inne rabbeke le huvel azîzur rahîm(rahîmu).
192: Ve innehu le tenzîlu rabbil âlemîn(âlemîne).
193: Nezele bihir rûhul emîn(emînu).
194: Alâ kalbike li tekûne minel munzirîn(munzirîne).
195: Bi lisânin arabiyyin mubîn(mubînin).
196: Ve innehu lefî zuburil evvelîn(evvelîne).
197: E ve lem yekun lehum âyeten en ya’lemehu ulemâu benî isrâîl(isrâîle).
198: Ve lev nezzelnâhu alâ ba’dıl a’cemîn(a’cemîne).
199: Fe karaehu aleyhim mâ kânû bihî mu’minîn(mu’minîne).
200: Kezâlike seleknâhu fî kulûbil mucrimîn(mucrimîne).
201: Lâ yu’minûne bihî hattâ yeravul azâbel elîm(elîme).
202: Fe ye’tîyehum bagteten ve hum lâ yeş’urûn(yeş’urûne).
203: Fe yekûlû hel nahnu munzarûn(munzarûne).
204: E fe bi azâbinâ yesta’cilûn(yesta’cilûne).
205: E fe raeyte in metta’nâhum sinîn(sinîne).
206: Summe câehum mâ kânû yûadûn(yûadûne).
207: Mâ agnâ anhum mâ kânû yumetteûn(yumetteûne).
208: Ve mâ ehleknâ min karyetin illâ lehâ munzirûn(munzirûne).
209: Zikrâ, ve mâ kunnâ zâlimîn(zâlimîne).
210: Ve mâ tenezzelet bihiş şeyâtîn(şeyâtînu).
211: Ve mâ yenbagî lehum ve mâ yestetîûn(yestetîûne).
212: İnnehum anis sem’i le ma’zûlûn(ma’zûlûne).
213: Fe lâ ted’u meallahi ilâhen âhara fe tekûne minel muazzebîn(muazzebîne).
214: Ve enzir aşîretekel akrebîn(akrebîne).
215: Vahfıd cenâhake li menittebeake minel mu’minîn(mu’minîne).
216: Fe in asavke fe kul innî berîun mimmâ ta’melûn(ta’melûne).
217: Ve tevekkel alel azîzir rahîm(rahîmi).
218: Ellezî yerâke hîne tekûm(tekûmu).
219: Ve tekallubeke fîs sâcidîn(sâcidîne).
220: İnnehu huves semîul alîm(alîmu).
221: Hel unebbiukum alâ men tenezzeluş şeyâtîn(şeyâtînu).
222: Tenezzelu alâ kulli effâkin esîm(esîmin).
223: Yulkûnes sem’a ve ekseruhum kâzibûn(kâzibûne).
224: Veş ŞU’ARÂu yettebiuhumul gâvun(gâvune).
225: E lem tera ennehum fî kulli vâdin yehîmûn(yehîmûne).
226: Ve ennehum yekûlûne mâ lâ yef’alûn(yef’alûne).
227: İllellezîne âmenû ve amilus sâlihâti ve zekerûllâhe kesîran ventesarû min ba’di mâ zulimû, ve se ya’lemullezîne zalemû eyye munkalebin yenkalibûn(yenkalibûne).
Rahmân ve Rahîm Allah’ın adıyla
1. Tâ, Sîn, Mîm.
2. Bunlar, apaçık (her şeyi açıkça ortaya koyan) Kitab’ın âyetleridir.
3. (Resûlüm!) İman etmeyecekler diye neredeyse kendini yiyip bitireceksin!
4. Biz istesek, (inkârcıların) üzerlerine gökten bir mucize indiririz de ona boyun eğerler (toptan inanırlar ama bunu istemedik).
5. Onlar Rahmân’dan kendilerine yeni bir öğüt gelince, kesinlikle ondan yüz çevirirler.
6. Hem de (onu) yalanladılar, (oysa) kendisiyle alay edip durdukları şeyin (azap) haberleri yakında onlara gelecektir.
7. (Peki onlar) yeryüzüne hiç bakmazlar mı? Biz orada her çiftten/her çeşitten nice güzel bitkiler bitirdik.
8. Şüphesiz bunda elbette (kudretimize) bir işaret vardır. (Fakat) yine de çokları iman eden (kimse)ler değildir.
9. Hiç şüphesiz Rabbin, elbette O, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
10-11. Hani Rabbin, Musa’ya: “Git o zalimler topluluğuna, Firavun’un halkına! Onlar hâlâ azabımdan sakın(ıp kulluk et)meyecekler mi?” diye nida etmişti.
12. (Musa) dedi ki: “Ey Rabbim! Onların beni yalanlamalarından korkarım.”
13. “(Bu durumda) göğsüm daralır, dilim(deki tutukluk) çözülmez. Onun için Harun’a da peygamberlik ver (ve onu yanımda gönder).”
14. “Onların, benim üzerimde bir de günah (isnadı) vardır (vaktiyle ben hata ile bir kıptîyi öldürmüştüm). Bundan dolayı beni öldürmelerinden korkuyorum.”
15. (Allah) buyurdu ki: “Hayır! (Korkma!) İkiniz de âyet (delil ve mucize)lerimiz ile gidin, şüphesiz biz sizinle beraberiz, (her şeyi) işitiriz.”
16-17. Haydi varın da (ona): “Şüphesiz biz İsrâiloğulları’nı bizimle beraber gönderesin diye (gelmiş), âlemlerin Rabbinin (iki) peygamberiyiz!” deyin.
18. (Gidip emri duyurdular. Firavun Musa’yı tanıyıp ona:) “Biz, seni (küçük) bir çocukken yanımızda yetiştirmedik mi? Üstelik ömrünün kaç yılını aramızda geçirdin!”
19. “Sonunda yaptığın o (öldürme) işini de sen yaptın. Doğrusu sen nankörlerdensin.” dedi.
20-21-22. (Musa:) “Ben (bir yumruk vurmakla adamın öleceğini bilmeden) şaşkın bir vaziyette o işi yaptım. Sizden korkunca da hemen aranızdan kaçtım. Derken Rabbim bana hikmet ihsan etti ve beni peygamberlerden yaptı. Başıma kaktığın o nimet ise (aslında), İsrâiloğulları’nı kendine köle yaptığın içindi.” dedi.
23. Firavun dedi ki: “Âlemlerin Rabbi de nedir?”
24. (Musa:) “Göklerin, yerin ve bunlar arasındaki şeylerin Rabbidir, eğer kesin olarak gerçeği bilen kimseler iseniz.” dedi.
25. (Firavun) etrafındakilere: “İşitiyor musunuz?” dedi.
26. (Musa: “O) sizin de Rabbiniz, evvelki atalarınızın da Rabbidir.” dedi.
27. (Firavun:) “Size gönderilen (bu) peygamberiniz kesinlikle delidir.” dedi.
28. (Musa:) “Eğer akıl erdir(ip düşünebil)iyorsanız (O), doğunun, batının ve bunlar arasında olanların da Rabbidir.” dedi.
29. (Firavun:) “Andolsun ki benden başka bir ilâh edinirsen, kesinlikle seni zindana atılanlar arasına koyarım.” dedi.
(Çünkü Firavun, ülkesindeki otoritesiyle kendisini ilâh yerine koymuştu. Bunun için de Allah’ın teklif ve hükümleri ülkesinde uygulansın istemiyor, kendi buyruklarını hâkim kılmaya çalışıyordu.)
30. (Musa:) “Sana apaçık bir şey (bir delil) getirsem de mi?” dedi.
31. (Firavun:) “Eğer doğru (söyleyenlerden) isen haydi o (delili)ni getir!” dedi.
32. (Musa) bunun üzerine âsâsını yere attı, bir de (gördüler ki) o apaçık bir ejderha!
33. Elini de (koltuğundan) çekip çıkardı, bir de (gördüler ki) o bakanlara bembeyaz (görünen bir el)dir.
34. (Firavun,) etrafındaki ileri gelenlere: “Şüphesiz bu, çok bilgili bir sihirbazdır.” dedi.
35. “Sizi büyüsüyle yurdunuzdan çıkarmak istiyor. Şimdi siz ne buyurursunuz?”
36-37. Dediler ki: “Onu ve kardeşini meşgul et. Şehirlere toplayıcılar (münâdîler) yolla; bütün bilgin sihirbazları sana getirsin(ler).”
38. Derken sihirbazlar belirlenen bir gün belli bir vakitte bir araya getirildi.
39. İnsanlara: “Siz de toplu halde (hazır) mısınız?” denildi.
40. (Firavun’un adamları:) “Umarız ki sihirbazlar galip gelir de, (böylece) biz de onlara uyarız.” (dediler).
41. Sihirbazlar (oraya) gelince Firavun’a: “Eğer üstün gelenler biz olursak bize mutlaka bir mükâfat var, değil mi?” dediler.
42. “Evet, hem o takdirde siz kesinlikle (bana en) yakın (olan)lardan (olacak)sınız.” dedi.
43. Musa onlara: “Atın atacağınız ne varsa!” dedi.
44. (Onlar da) iplerini ve sopalarını attılar ve: “Firavun’un izzet ve azameti adına, üstün gelenler kesinlikle biziz, biz!” dediler.
45. Musa da âsâsını bıraktı. Bir de (gördüler ki) o uydurdukları şeyleri yutuyor.
46-47-48. Sihirbazlar derhal, secdeye kapandı(lar): “İman ettik âlemlerin Rabbine; Musa ve Harun’un Rabbine!” dediler.
(Firavun zulüm ve otoritesiyle kendisini rab ilan edip hâkimiyet kurduğu ülkesinde yetişen sihirbazların, ondan izin almadan âlemlerin Rabbine iman etmeleri ve Hz. Musa’nın getirdiklerine tâbi olmaları karşısında çılgına dönmüştü.)
49. (Firavun:) “Ben size izin vermeden ona iman mı ettiniz? Elbet o size sihri öğreten büyüğünüzdür. Ama yakında (size ne yapacağımı) öğreneceksiniz. (Yemin ederim ki) kesinlikle ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama keseceğim ve sizin hepinizi asacağım.” dedi.
50. Dediler ki: “Zararı yok. Zaten biz Rabbimize döneceğiz.”
51. “Biz (senin kavminden O’na) inananların ilki olduğumuzdan, Rabbimizin hatalarımızı bağışlayacağını umarız.”
52. Musa’ya: “Mü’min kullarımı geceleyin (yola çıkarıp) yürüt. Çünkü siz takip edileceksiniz.” diye vahyettik.
53-54-55-56. Firavun da şehirlere: “Şüphesiz onlar (İsrâiloğulları) dağınık ve az bir topluluktur.[4] Buna rağmen onlar, bizi hep kızdırmaktadırlar. Biz ise uyanık (ve hazırlıklı) olan bir topluluğuz.” diye (asker) toplayıcılar gönderdi.
57-58-59-60. Biz de onları (yani Firavun ve yandaşlarını, Mısır’daki) bahçelerden, pınarlardan, hazinelerden ve güzel/şerefli makam(lar)dan çıkardık. İşte böylece İsrâiloğulları’nı da (bütün) bunlara mirasçı yaptık. Şöyle ki: (Firavun ve yandaşları) güneş doğarken (Musa ve ashâbını yakalamak için) onların peşine düştüler.
61. İki topluluk (yaklaşıp) birbirini görünce, Musa’nın adamları: “Biz kesinlikle yakalandık.” dedi.
62. (Musa:) “Hayır! Rabbim benimle beraberdir, bana kurtuluş yolunu gösterecektir.” dedi.
63. Bunun üzerine Musa’ya: “Âsânı denize vur.” diye vahyettik. (Vurunca deniz) hemen yarıldı, her bölüm büyük bir dağ gibi oldu.
64. Diğerlerini de oraya yanaştırdık (onlar da açılan denize girdiler).
65. Musa’yı ve beraberindeki kimseleri toptan (denizi geçirip) kurtardık.
66. Sonra ötekileri (denizin kapanmasıyla suda) boğduk.
67. Doğrusu bunda (kudretimizi gösteren) bir ibret vardır. (Buna rağmen) yine de çokları iman etmediler.
68. Hiç şüphesiz Rabbin, elbette, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
69. (Resûlüm!) Onlara İbrahim’in haberini de oku:
70. Hani vaktiyle o, babasına ve kavmine: “Neye tapıyorsunuz?” demişti.
71. (Onlar da:) “Putlara tapıyoruz ve tapmaya da devam edeceğiz.” demişlerdi.
72-73. “Peki” dedi; “siz dua ettiğiniz zaman, sizi işitiyorlar mı, yahut size (taparsanız bir) fayda veya (tapmazsanız bir) zarar veriyorlar mı?”
74. “Hayır!” dediler; “biz atalarımızı böyle (ibadet) yaparlarken bulduk.”
75-76. (İbrahim:) “Şimdi gördünüz mü, siz ve geçmişteki atalarınız neye tapıyormuşsunuz?” dedi.
77. “Doğrusu âlemlerin Rabbinden başka o (tapıla)nlar(ın hepsi) benim düşmanımdır.”
78. “O (Rab) ki beni yaratan ve bana doğru yolu gösterendir.”
79. “Bana yediren, bana içiren O’dur.”
80. “Hastalandığım zaman bana şifa veren O’dur.”
81. “Beni öldürecek, sonra diriltecek olan O’dur.”
82. “Ceza günü hatamı bağışlamasını umduğum da O’dur.”
83. “Ey Rabbim! Bana hikmet (ve olgunluk) ver ve beni iyiler (zümresin)e kat.”
84. “Bana, (benden) sonra gelecek (ümmet)ler arasında ’iyilikle yâd edilmeyi’ nasip eyle.”
85. “Beni Na’îm cennetinin vârislerinden kıl.”
86. “Babamı da bağışla. Çünkü o sapmışlardandır.”
87. “(İnsanların dirilip) kabirlerden kaldırılacakları gün, beni utandırma!”
88. “O gün ne mal ne de oğullar fayda verir.”
89. “Ancak Allah’a (imanlı) temiz ve sağlam bir kalple gelenler hariçtir.”
90. (O gün) cennet, takvâ sahiplerine yaklaştırılır.
91. Cehennem de azgınlar için açığa çıkarıl(ıp gösteril)ir.
92-93. Ve onlara: “Allah’tan başka taptıklarınız (ve onların kuluymuş gibi bağlandıklarınız) nerede? Size (azaba karşı) yardım ediyorlar mı, yahut kendilerine yardımları dokunuyor mu?” denilir.
94-95. Artık hem onlar, hem azgınlar, hem de İblis’in askerleri (Allah’a boyun eğmeyenler), toptan tepetaklak o (ateş)in içine atılırlar.
96. Orada onlar birbirleriyle çekişerek şöyle diyeceklerdir:
97-98. “Vallâhi biz, gerçekten apaçık bir sapıklıkta imişiz. Çünkü biz, siz (putlarımız/putlaştırdıklarımız)ı âlemlerin Rabbine eşit/denk tutuyor (hatta Allah’a değil, size bağlanıyor)duk.”
99. “Bizi o (uyduğumuz) suçlulardan başkası saptırmadı.”
100-101-102. “Artık bizim için ne şefaatçiler var ne de yakın/candan bir dost. Keşke bizim için bir kere daha (dönüş) olsa da inananlardan olsaydık.”
103. Elbette bunda (alınacak) bir ibret (çıkarılacak bir ders) vardır. (Fakat) yine de çokları iman etmediler.
104. Şüphesiz Rabbin, elbette, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
105. Nuh’un kavmi de gönderilen (peygamber)leri yalanladı.
106. Hani kardeşleri Nuh, onlara demişti ki: “Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uymaz mısınız?”
107. “Şüphesiz ben, sizin için (gönderilmiş) güvenilir bir peygamberim.”
108. “Artık, Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uyun ve bana itaat edin.”
109. “Buna karşı sizden bir ücret de istemiyorum. Benim mükâfatım âlemlerin Rabbinden başkasına ait değildir.”
110. “Artık, Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uyun ve bana da itaat edin.”
111. (Onlar): “Arkana toplumun en düşük tabaka(sın)dan (bayağı) kimseler takılmışken biz sana iman eder miyiz?” dediler.
112. (Nuh) dedi ki: “Onların (daha önce neler) yapmakta olduklarına dair benim bilgim yoktur.”
113. “Onların hesabı Rabbimden başkasına ait değildir. (Bu inceliği) bir düşünseniz.”
114. “Ben o inananları (sizin için) kovacak değilim.”
115. “Ben sadece apaçık bir uyarıcıyım.”
116. Dediler ki: “Ey Nuh! (Bu işe) son vermezsen muhakkak recmedilenlerden olacaksın (taşlanarak öldürüleceksin).”
117. (Nuh:) “Ey Rabbim! Muhakkak ki halkım beni yalanladı.”
118. “Artık, benimle onlar arasında hükmünü sen ver. Hem beni hem de beraberimdeki inananları kurtar.”
119. Biz de onu ve onunla beraber olanları o dolu geminin içinde kurtardık.
120. Sonra (onların) ardından geride kalanları (suda) boğduk.
121. Şüphesiz bunda elbette bir ibret vardır. (Ama) yine de çokları iman etmediler.
122. Şüphesiz Rabbin, elbette, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
123. Âd (kavmi) de gönderilen (peygamber)leri yalanladı.
124. Hani kardeşleri Hûd, onlara demişti ki: “Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uymaz mısınız?”
125. “Şüphesiz ben sizin için (gönderilmiş) güvenilir bir peygamberim.”
126. “Artık, Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uyun ve bana da itaat edin.”
127. “Buna karşı sizden bir ücret de istemiyorum. Benim mükâfatım, âlemlerin Rabbi olan (Allah’)dan başkasına ait değildir.”
128. “Siz, her yüksek yerde (övünecek ve boş şeylerle) eğleneceğiniz bir alamet (köşk, büyük yapılar) mı bina ediyorsunuz?”
129. “(Yoksa) ebedî kalacağınızı umarak (mı böyle) sağlam köşkler (ve kaleler) ediniyorsunuz?”
130. “Ve (bir kimseyi) yakaladığınız zaman zorbalar gibi yakalıyor (cezalandırıyor)sunuz öyle mi?”
131. “Artık, Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uyun ve bana itaat edin.”
132. “Bildiğiniz (o nimetler)le size yardım eden ‘Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uygun yaşayın.”
133-134. “Size davarları, oğulları, bahçeleri, pınarları O verdi.”
135. “Doğrusu ben, üzerinize (gelecek) büyük bir günün azabından korkuyorum.”
136. Dediler ki: “Sen öğüt versen de, öğüt vermesen de bize göre birdir.”
137-138-139. “Bu (durumunuz) evvelkilerin huyundan/âdet ve uydurmalarından başkası değildir.” (Onlar:) “Biz azaba uğratılacak da değiliz.” diyerek onu (Hûd peygamberi) yalancı saydılar. Biz de kendilerini yok ettik. Şüphesiz ki bunda elbette bir ibret vardır. (Fakat) yine de çokları iman etmediler.
140. Şüphesiz ki Rabbin, elbette, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
141. Semûd (kavmi) de gönderilen (peygamber)leri yalancı saydı.
142. Kardeşleri Salih, onlara demişti ki: “Hâlâ, (Allah’ın azabından) sakınmaz mısınız?”
143. “Hiç şüphesiz ben sizin için (gönderilmiş) güvenilir bir peygamberim.”
144. “Artık, Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uyun ve bana da itaat edin.”
145. “Buna karşı sizden bir ücret de istemiyorum. Benim mükâfatımı vermek âlemlerin Rabbi olan (Allah’)dan başkasına ait değildir.”
146-147-148. “Siz burada bahçelerin ve kaynak sularının, ekinlerin ve tomurcukları dolgun yumuşak hurmalıkların içinde emin olarak bırakılacak mısınız (öyle mi sanıyorsunuz)?”
149. “Dağlardan da zevkle/şımararak (gösterişli) birtakım evler yontup oyuyorsunuz.”
150. “Artık, (kendinize gelip) Allah’ın azabından sakınıp emirlerine uyun ve bana itaat edin.”
151-152. “Yeryüzünde (ilâhî emirleri dinlemeyip) karışıklık çıkaran ve (ortalığı) düzeltmeyip aşırı giden (beyinsiz)lerin emrine uymayın.”
153. Dediler ki: “Sen iyice büyülenmişlerdensin.”
154. “Sen de bizim gibi bir insandan başkası değilsin. Eğer doğru söylüyor isen haydi (bize) âyet (mucize) getir!”
155. (Salih) dedi ki: “İşte (mucize) bu dişi devedir. Onun (belli) bir (gün) su içme hakkı var, belli bir gün su içme hakkı da sizindir.”
156. “Ona bir kötülük dokundurmayın. Sonra (pek) büyük bir günün azabı sizi yakalar.”
157. Derken onu ayaklarından biçip öldürdüler. Ancak sonra da pişman oldular.
158. Bunun üzerine azap onları (kıskıvrak) yakalayıverdi. Şüphesiz bunda elbette (alınması gerekli) bir ibret vardır. Böyle iken çokları iman etmediler.
159. Hiç şüphesiz Rabbin, elbette, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
160. Lût’un kavmi de gönderilen (peygamber)leri yalanladı.
161. Kardeşleri Lût, onlara demişti ki: “Allah’ın azabından sakınmaz mısınız?”
162. “Şüphesiz ben sizin için (gönderilmiş) güvenilir (emin) bir peygamberim.”
163. “Artık, Allah’ın azabından sakınıp emrine uyun ve bana itaat edin.”
164. “Buna karşı sizden bir ücret de istemiyorum. Benim mükâfatımı vermek âlemlerin Rabbi olan (Allah’)dan başkasına ait değildir.”
165-166. “Rabbinizin sizin için yarattığı eşleri bırakıyorsunuz da (bu kadar) insan içinden erkeklere mi gidiyorsunuz? Doğrusu siz haddi aşan bir kavimsiniz.”
167. Dediler ki: “Ey Lût! Andolsun ki eğer (bu sözlerine) son vermezsen, kesinlikle (buradan) çıkarılanlardan olacaksın.”
168. (Lût) dedi ki: “Doğrusu ben sizin (bu çirkin) işinizden nefret edenlerdenim.”
169. “Ey Rabbim! Beni ve aile (fertleri)mi bunların yaptıklarından kurtar!”
170-171. Biz de geride kalanlardan ihtiyar bir kadın (olan karısı) dışında, onu, ailesini (ve inananları) topyekün kurtardık.
172. Sonra (karısıyla) diğerlerini yok ettik.
173. Üzerlerine (helak eden) bir (taş) yağmur(u) yağdırdık. Uyarıl(ıp da yola gelmey)enlerin yağmuru ne kötü idi!
174. Şüphesiz bunda elbette bir ibret vardır. (Fakat) yine de çokları iman etmediler.
175. Şüphesiz Rabbin, elbette, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
176. Eyke halkı da gönderilen (peygamber)leri yalanladı.
177. Hani Şuayb onlara demişti ki: “Allah’tan korkmaz azabından sakınmaz mısınız?”
178. “Ben sizin için (gönderilmiş) güvenilir bir peygamberim.”
179. “Artık, Allah’ın azabından sakınıp emrine uyun ve bana itaat edin.”
180. “Buna karşı sizden bir ücret de istemiyorum. Benim mükâfatımı vermek âlemlerin Rabbi olan (Allah’)dan başkasına ait değildir.”
181. “Ölçeği tam ölçün de, eksik ölçen (ve hak yiyen)lerden olmayın.”
182. “Doğru terazi ile tartın.”
183. “İnsanlara eşyalarını (haklarını) eksik vermeyin. Yeryüzünde (ilâhî emirlere karşı) bozgunculuk yaparak karışıklık çıkar(ıp nizamı boz)mayın.”
184. “Sizi ve önceki nesilleri yaratan (Allah’)ın azabından sakınıp emirlerine uyun.”
185. Dediler ki: “Sen ancak (iyice) büyülenmişlerdensin.”
186. “Sen de bizim gibi bir insandan başkası değilsin. Doğrusu biz senin yalancılardan olduğunu sanıyoruz.”
187. “Eğer doğru (söyleyen)lerden isen, o halde üzerimize gökten bir parça düşür.”
188. (Şuayb:) “Rabbim yaptıklarınızı daha iyi bilir.” dedi.
189. (Böylece) onu yalanladılar. Nihayet o gölge gününün azabı kendilerini yakaladı. Gerçekten o, büyük bir günün azabı idi.
(Güneşin bunaltıcı sıcağından içeride duramayıp. dışarıda beliren bulutların altında gölgelenmek için toplandıkları sırada, buluttan yağan ateş hepsini yakıp yok etti.)
190. Şüphesiz bunda (büyük) bir ibret vardır. (Fakat) yine de çokları iman etmediler.
191. Senin Rabbin ise elbette, mutlak galiptir, çok merhametlidir.
192. Kesinlikle bu (Kur’an), elbette âlemlerin Rabbinin indirmesidir.
193-194-195. Onu, Rûhu’l-Emîn (Cebrail) senin kalbine, korkutucu/uyarıcılardan olman için apaçık bir Arapça dille indirdi.
196. Hem şüphesiz ki bu (Kur’an ve Peygamber’in haberi ve bahsi), evvelkilerin kitaplarında da vardır.
197. İsrâiloğulları bilginlerinin (kitaplarında) onu bilmesi, (Kur’an’ın da ona gelen Allah kelâmı olduğuna) onlar için bir delil değil mi?
198-199. Biz onu, yabancı (Arapça bilmeyenlerin) birine indirseydik de onu onlara okusaydı, yine (bir bahane ile o inkârcılar) ona iman etmezlerdi.
200-201. Biz onu (kendi dilleriyle anlatarak Kur’an’ın) o günahkârların kalbine girmesini sağladık. Ama onlar yine de acıklı azabı görünceye kadar ona inanmazlar.
202. O (azap) onlara, kendileri farkında değillerken ansızın gelecektir.
203. (O zaman: “İnanmamız için) bize mühlet verilir mi?” derler.
204. (Buna rağmen) hâlâ azabımızı çabuklaştırmak mı istiyorlar?
205. Gördün ya, artık onları senelerce yaşatıp faydalandırsak,
206. Sonra da tehdit edildikleri (azap) kendilerine gelse,
207. (Senelerce eğlence ve zevk içinde) faydalandırıldıkları şeyler, artık kendilerine (hiçbir) fayda vermez.
208-209. Biz, hiçbir memleketi, o(nun halkı)na öğüt veren/hatırlatan (gönderdiğimiz) uyarıcılar olmadıkça helak etmedik. Biz zulmedenler değiliz.
210. Onu (Kur’an’ı) şeytanlar indirmedi.
211. Bu onlara yaraşmaz, hem de güçleri yetmez.
212. Şüphesiz onlar, (vahyi) işitmekten uzaklaştırılmışlardır.
213. O halde, sakın Allah ile beraber (tutup da) başka bir ilâha yalvarma, sonra azaba maruz bırakılanlardan olursun!
214. (Önce) en yakın akrabanı uyar (ve davet et).
215. Mü’minlerden sana uyanlara (şefkat) kanadını indir.
216. Eğer sana karşı gelirlerse: “Ben sizin yaptıklarınızdan uzağım (sorumlu değilim).” de.
217. Sen (sadece) mutlak galip ve çok merhametli olan (Allah’)a güvenip dayan.
218. O (Allah) ki (namaza) kalktığın zaman seni görür.
219. (O,) secde edenler arasında (onların iyi bir kul olmalarını sağlamak için) dolaşmanı da (görür).
220. Şüphesiz ki O, (her şeyi) hakkıyla işitendir, bilendir.
221. Şeytanların kime indiğini size haber vereyim mi?
222. Onlar, her günahkâr, iftiracı (düzenbaz) üzerine iner.
223. Bunlar (şeytanın vesveselerine) kulak verirler ve onların çoğu yalancıdırlar.
224. (İslâm karşıtı) şairler(e ve şiirlerine gelince), onlara da yoldan sapan (ve azgın)lar uyar.
225-226. Görmüyor musun onlar, (nefse ve zevke hitap eden) her sahada hayal peşinde dolaşır (ölçüsüz konuşur)lar ve onlar yapmadıkları (ve yapamayacakları) şeyleri söylerler.
227. Ancak (şairlerden) iman edip sâlih amel (sevaplı iş) işleyenler, Allah’ı çok ananlar ve haksızlığa uğratıldıktan sonra (şiirle) haklarını alanlar böyle değildir. Zulmedenler de nasıl bir inkılâp ile döndürüleceklerini (devrileceklerini) bileceklerdir.
ŞU ARA süresini , yedi kere okuyan kimseye , Hak Teala bütün mahlukatı muhabbet ettirir ve hepsi ile hoş-hal olur.
im Şuarâ sûresini okursa, Nûh’u tasdîk edenlerin, Hûd, Sâlih, Şuayb ve İbrâhim’i yalanlayanların ve Îsâ’yı yalanlayanların ve Muhammed’i (aleyhisselâm) tasdîk edenlerin adedinin on katı sevâb verilir. (Hadîs-i şerîf-Kâdı Beydâvî Tefsîri)
Resulullah (Sallallahü Aleyhi ve Sellem) buyurdu ki: “Her kim şu’ara Suresini okursa, (Hazreti) Nuh (Aleyhisselam), (Hazreti) Hud (Aleyhisselam), (Hazreti) Salih (Aleyhisselam), (Hazreti) Şuayb (Aleyhisselam), (Hazreti) İbrahim (Aleyhisselam) ve (Hazreti) Muhammed (Sallallahuı Aleyhi ve Sellem)‘e iman edenlerin ve yalanlayanların sayısınca sevap verilir.”(Kadı Beyzavi, (Beyzavi Tefsir(Envarut-Tenzil ve Esrarut Te’vil), 2/179)
Rivayet Edildiki:
* Her türlü zarardan korunmak için okunur.
* Kabakulak olan bölgenin etrafı çizilip Şuara suresinin 130. ayeti çizili olan kısmın içine * yazılırsa, Allah’u Teala’nın izniyle şifa bulacağı ümit edilir.
* Her türlü kötülüğün rahatça işlendiği günümüzde kendimizi ve ailemizi küfür, şirk ve cinsel sapkınlıktan korumak için Şu’ara suresinin 169. ayeti çokça okunmalıdır.
