SÂFFÂT SÛRESİ
سورة الصافّات
Kur’ân-ı Kerîm’in otuz yedinci sûresi.
Mekke döneminde muhtemelen En‘âm sûresinden sonra nâzil olmuştur. Adını ilk âyetin başındaki “ve’s-sâffât”tan (saf saf dizilenler) almıştır. Yüz seksen iki âyet olup fâsılası ilk on bir âyette “ا، ب، د، ق”, diğerlerinde “م، ن” harfleridir. Sâffât sûresinde Kur’an’da en çok tekrar edilen iki iman esasına vurgu yapıldığı görülmektedir. Bunlardan biri tevhid ilkesi, diğeri sorumluluk bilincinin oluşmasını sağlayan âhiret inancıdır. Sûrede insan türünün ilk döneminden itibaren başlayıp Hz. Nûh devrinde belirginlik kazanan hak-bâtıl mücadelesinin bazı safhalarına değinilmekte ve karşılaştığı güçlükler sebebiyle son peygamber bir taraftan teselli edilirken diğer taraftan gelecek için ona ümit verilmektedir.
Sûrenin muhtevası beş bölüm halinde incelenebilir. Birinci bölüm muhtemelen kâinatın düzeni ve yönetimiyle görevli olan meleklere (sâffât) yeminle başlar, ardından bütün evrenin yaratıcısı ve geliştiricisinin bir ve tek olduğu belirtilir. Gökyüzünün yaratılışı ve yıldızlarla süslenişine temas edilerek ilâhî mesajı zaptedip iletmekle görevli melekler âlemine hiçbir şekilde nüfuz edilemeyeceği bildirilir (âyet 1-10). İkinci bölümde gerçekleşmesi muhakkak olan âhiret hayatından bahsedilir. Hz. Peygamber’in müşrik olan muhataplarının ilâhî vahyi alaya aldıkları, Kur’an’ın üstünlüğü karşısında âcizliklerini gizlemek için onun bir sihir ürünü olduğunu söyledikleri ve ölüm sonrası hayatı gerçekleşmeyecek bir şey olarak telakki ettikleri belirtilir, ardından bu halleriyle öldükleri takdirde cehenneme nasıl girecekleri tasvir edilir. Dünyada inkâr ve zulüm konusunda yardımlaşan kimselerin âhirette birbirlerini suçlayacakları, fakat bunun hiçbir yarar sağlamayacağı, çünkü dünyada iken, geçmiş peygamberleri onaylayarak hakkı tebliğ eden son peygambere ve tevhid ilkesine karşı büyüklük tasladıkları bildirilir. Ardından cennet ehlinin mutlu hayatına dair bazı tasvirler yapılır (âyet 11-74). Üçüncü bölümde Hz. Nûh, İbrâhim, Mûsâ, Hârûn, İlyâs, Lût ve Yûnus konu edinilir. Bunlardan İbrâhim ve İlyâs’ın tevhid mücadelesinden kesitler verilir (âyet 75-148). Sûrenin dördüncü bölümü Resûlullah’a hitapla başlar; Câhiliye Arapları’nın kız çocuklarının olmasını istemedikleri halde melekleri Allah’ın kızları diye telakki etmelerinin hangi mantığa dayandığının sorulması istenir. Onların kendilerine ilâhî bir mesaj geldiği takdirde Allah’ın hâlis kulları olacaklarını vaad ettikleri halde son peygamberin tebligatını inkâr ettikleri belirtilir (âyet 149-170). Beşinci bölümde Cenâb-ı Hakk’ın, peygamberlerin ve dolayısıyla müminlerin mutlaka zafer kazanacaklarını ezelde takdir ettiği ifade edilir; ardından Resûl-i Ekrem’e inkârcıları bir süre kendi hallerine bırakması ve onları gözlem altında tutması emredilir; müşriklerin bir gün acı âkıbetlerini görecekleri haber verilir. Sûrenin son üç âyetinde Allah’ın yüceliği vurgulanmış, elçilerine selâm okunmuş ve âlemlerin rabbine övgüde bulunulmuştur.
Bismillâhirrahmânirrahîm
1: Ves sâffati saffâ(saffen).
2: Fez zâcirâti zecrâ(zecran).
3: Fet tâliyâti zikrâ(zikran).
4: İnne ilâhekum le vâhıd(vâhıdun).
5: Rabbus semâvâti vel ardı ve mâ beynehumâ ve rabbul meşârık(meşârıkı).
6: İnnâ zeyyennes semâed dunyâ bi zîynetinil kevâkib(kevâkibi).
7: Ve hıfzan min kulli şeytânin mârid(mâridin).
8: Lâ yessemmeûne ilel meleil a’lâ ve yukzefûne minkulli cânib(cânibin).
9: Duhûran ve lehum azâbun vâsib(vâsibun).
10: İllâ men hatıfel hatfete fe etbeahu şihâbun sâkib(sâkibun).
11: Festeftihim e hum eşeddu halkan em men halaknâ, innâ halaknâhum min tînin lâzib(lâzibin).
12: Bel acibte ve yesharûn(yesharûne).
13: Ve izâ zukkirû lâ yezkurûn(yezkurûne).
14: Ve izâ raev âyeten yesteshırûn(yesteshırûne).
15: Ve kâlû in hâzâ illâ sihrun mubîn(mubînun).
16: E izâ mitnâ ve kunnâ turâben ve izâmen e innâ le meb’ûsûn(meb’ûsûne).
17: E ve âbâunel evvelûn(evvelûne).
18: Kul neam ve entum dâhırûn(dâhırûne).
19: Fe innemâ hiye zecretun vâhıdetun fe izâ hum yenzurûn(yenzurûne).
20: Ve kâlû yâ veylenâ hâzâ yevmud dîn(dîni).
21: Hâzâ yevmul faslillezî kuntum bihî tukezzibûn(tukezzibûne).
22: Uhşurûllezîne zalemû ve ezvâcehum ve mâ kânû ya’budûn(ya’budûne).
23: Min dûnillâhi fehdûhum ilâ sırâtıl cahîm(cahîmi).
24: Vakıfûhum innehum mes’ûlûn(mes’ûlûne).
25: Mâ lekum lâ tenâsarûn(tenâsarûne).
26: Bel humul yevme musteslimûn(musteslimûne).
27: Ve akbele ba’duhum alâ ba’dın yetesâelûn(yetesâelûne).
28: Kâlû innekum kuntum te’tûnenâ anil yemîn(yemîni).
29: Kâlû bel lem tekûnû mû’minîn(mû’minîne).
30: Ve mâ kâne lenâ aleykum min sultân(sultânin), bel kuntum kavmen tâgîn(tâgîne).
31: Fe hakka aleynâ kavlu rabbinâ innâ le zâıkûn(zâıkûne).
32: Fe agveynâkum innâ kunnâ gâvîn(gâvîne).
33: Fe innehum yevme izin fîl azâbi muşterikûn(muşterikûne).
34: İnnâ kezâlike nef’alu bil mucrimîn(mucrimîne).
35: İnnehum kânû izâ kîle lehum lâ ilâhe illallâhu yestekbirûn(yestekbirûne).
36: Ve yekûlûne e innâ le târikû âlihetinâ li şâirin mecnûn(mecnûnin).
37: Bel câe bil hakkı ve saddakal murselîn(murselîne).
38: İnnekum le zâikûl azâbil elîm(elîmi).
39: Ve mâ tuczevne illâ mâ kuntum ta’melûn(ta’melûne).
40: İllâ ibâdallâhil muhlesîn(muhlesîne).
41: Ulâike lehum rizkun ma’lûm(ma’lûmun).
42: Fevâkih(fevâkihu), ve hum mukremûn(mukremûne).
43: Fî cennâtin naîm(naîmi).
44: Alâ sururin mutekâbilîn(mutekâbilîne).
45: Yutâfu aleyhim bi ke’sin min maîn(maînin).
46: Beydâe lezzetin liş şâribîn(şâribîne).
47: Lâ fîhâ gavlun ve lâ hum anhâ yunzefûn(yunzefûne).
48: Ve indehum kâsırâtut tarfı în(înun).
49: Ke enne hunne beydun meknûn(meknûnun).
50: Fe akbele ba’duhum alâ ba’dın yetesâelûn(yetesâelûne).
51: Kâle kâilun minhum innî kâne lî karîn(karînun).
52: Yekûlu e inneke le minel musaddikîn(musaddikîne).
53: E izâ mitnâ ve kunnâ turâben ve izâmen e innâ le medînûn(medînûne).
54: Kâle hel entum muttaliûn(muttaliûne).
55: Fettalea fe reâhu fî sevâil cahîm(cahîmi).
56: Kâle tallâhi in kidte le turdîn(turdîne).
57: Ve lev lâ ni’metu rabbî le kuntu minel muhdarîn(muhdarîne).
58: E fe mâ nahnu bi meyyitîn(meyyitîne).
59: İllâ mevtetenel ûlâ ve mâ nahnu bi muazzebîn(muazzebîne).
60: İnne hâzâ le huvel fevzul azîm(azîmu).
61: Li misli hâzâ fel ya’melil âmilûn(âmilûne).
62: E zâlike hayrun nuzulen em şeceretuz zakkûm(zakkûmi).
63: İnnâ cealnâhâ fitneten liz zâlimîn(zâlimîne).
64: İnnehâ şeceretun tahrucu fî aslil cahîm(cahîmi).
65: Tal’uhâ ke ennehu ruûsuş şeyâtîn(şeyâtîni).
66: Fe innehum le âkilûne minhâ fe mâliûne min hel butûn(butûni).
67: Summe inne lehum aleyhâ le şevben min hamîm(hamîmin).
68: Summe inne merciahum le ilel cahîm(cahîmi).
69: İnnehum elfev âbâehum dâllîne.
70: Fe hum alâ âsârihim yuhreûn(yuhreûne).
71: Ve lekad dalle kablehum ekserul evvelîn(evvelîne).
72: Ve lekad erselnâ fî him munzirîn(munzirîne).
73: Fanzur keyfe kâne âkibetul munzerîn(munzerîne).
74: İllâ ibâdallâhil muhlasîn(muhlasîne).
75: Ve lekad nâdânâ nûhun fe le ni’mel mucîbûn(mucîbûne).
76: Ve necceynâhu ve ehlehu minel kerbil azîm(azîmi).
77: Ve cealnâ zurriyyetehu humul bâkîn(bâkîne).
78: Ve tereknâ aleyhi fîl âhirîn(âhirîne).
79: Selâmun alâ nûhın fîl âlemîn(âlemîne).
80: İnnâ kezâlike neczîl muhsinîn(muhsinîne).
81: İnnehu min ibâdinel mû’minîn(mû’minîne).
82: Summe agraknel âharîn(âharîne).
83: Ve inne min şîatihî le ibrâhîm(ibrâhîme).
84: İz câe rabbehu bi kalbin selîm(selîmin).
85: İz kâle li ebîhi ve kavmihî mâzâ ta’budûn(ta’budûne).
86: E ifken âliheten dûnallâhi turîdûn(turîdûne).
87: Fe mâ zannukum bi rabbil âlemîn(âlemîne).
88: Fe nazara nazraten fîn nucûm(nucûmi).
89: Fe kâle innî sakîm(sakîmun).
90: Fe tevellev anhu mudbirîn(mudbirîne).
91: Ferâga ilâ âlihetihim fe kâle e lâ te’kulûn(te’kulûne).
92: Mâ lekum lâ tentıkûn(tentıkûne).
93: Ferâga aleyhim darben bil yemîn(yemîni).
94: Fe akbelû ileyhi yeziffûn(yeziffûne).
95: Kâle e ta’budûne mâ tenhıtûn(tenhıtûne).
96: Vallâhu halakakum ve mâ ta’melûn(ta’melûne).
97: Kâlûbnû lehu bunyânen fe elkûhu fîl cahîm(cahîmi).
98: Fe erâdû bihî keyden fe cealnâ humul esfelîn(esfelîne).
99: Ve kâle innî zâhibun ilâ rabbî seyehdîn(seyehdîni).
100: Rabbi heb lî mines sâlihîn(sâlihîne).
101: Fe beşşernâhu bi gulâmin halîm(halîmin).
102: Fe lemmâ belega meahus sa’ye kâle yâ buneyye innî erâ fîl menâmi ennî ezbehuke fanzur mâzâ terâ, kâle yâ ebetif’al mâ tû’meru setecidunî inşâallâhu mines sâbirîn(sâbirîne).
103: Fe lemmâ eslemâ ve tellehu lil cebîn(cebîni).
104: Ve nâdeynâhu en yâ ibrâhîm(ibrâhîmu).
105: Kad saddakter ru’yâ, innâ kezâlike neczîl muhsinîn(muhsinîne).
106: İnne hâzâ le huvel belâul mubîn(mubînu).
107: Ve fedeynâhu bi zibhın azîm(azîmin).
108: Ve tereknâ aleyhi fîl âhirîn(âhirîne).
109: Selâmun alâ ibrâhîm(ibrâhîme).
110: Kezâlike neczîl muhsinîn(muhsinîne).
111: İnnehu min ibâdinel mû’minîn(mû’minîne).
112: Ve beşşernâhu bi ishâka nebiyyen mines sâlihîn(sâlihîne).
113: Ve bâreknâ aleyhi ve alâ ishâk(ishâka), ve min zurriyyetihimâ muhsinun ve zâlimun li nefsihi mubîn(mubînun).
114: Ve lekad menennâ alâ mûsâ ve hârûn(hârûne).
115: Ve necceynâ humâ ve kavme humâ minel kerbil azîm(azîmi).
116: Ve nasarnâhum fe kânû humul gâlibîn(gâlibîne).
117: Ve âteynâ humel kitâbel mustebîn(mustebîne).
118: Ve hedeynâ humes sırâtal mustekîm(mustekîme).
119: Ve tereknâ aleyhimâ fîl âhirîn(âhirîne).
120: Selâmun alâ mûsâ ve hârûn(hârûne).
121: İnnâ kezâlike neczîl muhsinîn(muhsinîne).
122: İnne humâ min ibâdinel mû’minîn(mû’minîne).
123: Ve inne ilyâse le minel murselîn(murselîne).
124: İz kâle li kavmihî e lâ tettekûn(tettekûne).
125: Eted’ûne ba’len ve tezerûne ahsenel hâlikîn(hâlikîne).
126: Allâhe rabbekum ve rabbe âbâikumul evvelîn(evvelîne).
127: Fe kezzebûhu fe inne hum le muhdarûn(muhdarûne).
128: İllâ ibâdallâhil muhlasîn(muhlasîne).
129: Ve tereknâ aleyhi fîl âhirîn(âhirîne).
130: Selâmun alâ ilyâsîn(ilyâsîne).
131: İnnâ kezâlike neczîl muhsinîn(muhsinîne).
132: İnnehu min ibâdinel mû’minîn(mû’minîne).
133: Ve inne lûtan le minel murselîn(murselîne).
134: İz necceynâhu ve ehlehû ecmaîn(ecmaîne).
135: İllâ acûzen fîl gâbirîn(gâbirîne).
136: Summe demmernel âharîn(âharîne).
137: Ve innekum le temurrûne aleyhim musbihîn(musbihîne).
138: Ve bil leyl(leyli), e fe lâ ta’kılûn(ta’kılûne).
139: Ve inne yûnuse le minel murselîn(murselîne).
140: İz ebeka ilel fulkil meşhûn(meşhûni).
141: Fe sâheme fe kâne minel mudhadîn(mudhadîne).
142: Feltekamehul hûtu ve huve mulîm(mulîmun).
143: Fe lev lâ ennehu kâne minel musebbihîn(musebbihîne).
144: Le lebise fî batnihî ila yevmi yub’asûn(yub’asûne).
145: Fe nebeznâhu bil arâi ve huve sakîm(sakîmun).
146: Ve enbetnâ aleyhi şecereten min yaktîn(yaktînin).
147: Ve erselnâhu ilâ mieti elfin ev yezîdûn(yezidûne).
148: Fe âmenû fe metta’nâhum ilâ hîn(hînin).
149: Festeftihim e li rabbikel benâtu ve lehumul benûn(benûne).
150: Em halaknel melâikete inâsen ve hum şâhidûn(şâhidûne).
151: E lâ innehum min ifkihim le yekûlûn(yekûlûne).
152: Veledallâhu ve innehum le kâzibûn(kâzibûne).
153: Astafel benâti alel benîn(benîne).
154: Mâ lekum, keyfe tahkumûn(tahkumûne).
155: E fe lâ tezekkerûn(tezekkerûne).
156: Em lekum sultânun mubîn(mubînun).
157: Fe’tû bi kitâbikum in kuntum sâdikîn(sâdikîne).
158: Ve cealû beynehu ve beynel cinneti nesebâ(neseben), ve lekad alimetil cinnetu innehum le muhdarûn(muhdarûne).
159: Subhânallâhi ammâ yasifûn(yasifûne).
160: İllâ ibâdallâhil muhlasîn(muhlasîne).
161: Fe innekum ve mâ ta’budûn(ta’budûne).
162: Mâ entum aleyhi bi fâtinîn(fâtinîne).
163: İllâ men huve sâlil cahîm(cahîmi).
164: Ve mâ minnâ illâ lehu makâmun ma’lûm(ma’lûmun).
165: Ve innâ le nahnus sâffûn(sâffûne).
166: Ve innâ le nahnul musebbihûn(musebbihûne).
167: Ve in kânû le yekûlûn(yekûlûne).
168: Lev enne indenâ zikren minel evvelîn(evvelîne).
169: Le kunnâ ibâdallâhil muhlasîn(muhlasîne).
170: Fe keferû bih(bihî), fe sevfe ya’lemûn(ya’lemûne).
171: Ve lekad sebekat kelimetunâ li ibâdinel murselîn(murselîne).
172: İnnehum le humul mensûrûn(mensûrûne).
173: Ve inne cundenâ le humul gâlibûn(gâlibûne).
174: Fe tevelle anhum hattâ hîn(hînin).
175: Ve ebsirhum fe sevfe yubsirûn(yubsirûne).
176: E fe bi azâbinâ yesta’cilûn(yesta’cilûne).
177: Fe izâ nezele bisâhatihim fe sâe sabâhul munzerîn(munzerîne).
178: Ve tevelle anhum hattâ hîn(hînin).
179: Ve ebsir fe sevfe yubsirûn(yubsırûne).
180: Subhâne rabbike rabbil izzeti ammâ yasifûn(yasifûne).
181: Ve selâmun alel murselîn(murselîne).
182: Vel hamdu lillâhi rabbil âlemîn(âlemîne).
Bismillahirrahmânirrahîm
1, 2, 3, 4. Saf bağlayıp duranlara, haykırarak sevk edenlere ve zikri (Allah’ın kelâmını) okuyanlara andolsun ki, sizin ilahınız gerçekten bir tek ilahtır.
5. O, göklerin, yerin ve ikisi arasındakilerin Rabbidir. Doğuların da (Batıların da) Rabbidir.
6. Biz en yakın göğü zinetlerle, yıldızlarla donattık.
7. Onu itaatten çıkan her şeytandan koruduk.
8, 9. Onlar, yüce topluluğu (ileri gelen melekler topluluğunu) dinleyemezler. Kovulmaları için her taraftan taşa tutulurlar. Onlar için sürekli bir azap da vardır.
10. Ancak onlardan söz kapan olur. Onu da delip geçen bir alev izler (ve yok eder).
11. (Ey Muhammed!) Şimdi sen onlara sor: “Kendilerini yaratmak mı daha zor, yoksa yarattığımız diğer şeyleri yaratmak mı? Şüphesiz biz onları yapışkan bir çamurdan yarattık.
12. Hayır, sen (onların haline) şaştın onlar ise alay ediyorlar.
13. Kendilerine öğüt verildiği zaman öğüt almıyorlar.
14. Bir mucize gördükleri zaman onu alaya alıyorlar.
15. (Dediler ki:) “Bu bir büyüden başka bir şey değildir.”
16. “Gerçekten biz, ölüp bir toprak ve kemik yığını haline geldikten sonra mı, biz mi tekrar diriltileceğiz?”
17. “Önceden gelip geçmiş atalarımız da mı?”
18. De ki: “Evet, hem de siz aşağılanmış kimseler olarak (diriltileceksiniz).”
19. O ancak şiddetli bir sesten ibarettir. Bir de bakarsın ki onlar (diriltilmiş hazır) beklemektedirler.
20. Şöyle diyecekler: “Vay başımıza gelene! Bu beklenen ceza günüdür.”
21. Onlara, “İşte bu, yalanlamakta olduğunuz hüküm ve ayırım günüdür” denilir.
22, 23, 24. Allah meleklere şöyle emreder: “Zulmedenleri, eşlerini ve Allah’ı bırakıp da tapmakta olduklarını toplayın, onları cehennemin yoluna koyun ve onları tutuklayın. Çünkü onlar sorguya çekileceklerdir.
25. Onlara, “Ne diye yardımlaşmıyorsunuz?” denir.
26. Hayır, onlar bugün teslim olmuş kimselerdir.
27. Birbirlerine yönelip sorarlar (çekişirler).
28. Şöyle derler: “Siz bize sağdan gelirdiniz. Bize haktan yana görünürdünüz.”
29. Diğerleri de onlara şöyle derler: “Hayır, siz zaten mü’min kimseler değildiniz.”
30. “Bizim, sizin üzerinizde hiçbir hakimiyetimiz yoktu. Hatta siz azgın bir kavimdiniz.”
31. “Artık Rabbimizin sözü (azap) bizim hakkımızda gerçekleşti. Biz onu mutlaka tadacağız.”
32. “Evet, biz sizi saptırdık. Çünkü biz de sapkın kimselerdik.”
33. Artık onlar o gün azapta ortaktırlar
34. İşte biz suçlulara böyle yaparız.
35. Çünkü onlar, kendilerine, “Allah’tan başka hiçbir ilah yoktur” denildiği zaman inanmayıp büyüklük taslıyorlardı.
36. “Biz, deli bir şair için ilahlarımızı mı terk edeceğiz?” diyorlardı.
37. Hayır, öyle değil. O, hakkı getirmiş, (önceki) peygamberleri de tasdik etmiştir.
38. Şüphesiz siz mutlaka elem dolu azabı tadacaksınız.
39. Siz ancak işlediklerinizin karşılığı ile cezalandırılırsınız.
40. Ancak Allah’ın halis kulları başka.
41, 42. İşte onlar için belli bir rızık, meyveler vardır. Onlar ikram gören kimselerdir.
43. Onlar Naim cennetlerindedirler.
44. Koltuklar üzerinde karşılıklı olarak otururlar.
45, 46. Onların etrafında cennet pınarından doldurulmuş, berrak ve içenlere lezzet veren kadehler dolaştırılır.
47. Onda baş döndürme özelliği yoktur. Onlar, onu içmekle sarhoş da olmazlar.
48. Yanlarında bakışlarını yalnızca kendilerine çevirmiş iri gözlü eşler vardır.
49. Sanki onlar (beyazlıklarıyla), saklanmış (gün yüzü görmemiş) yumurtalardır.
50. Derken birbirlerine yönelip sorarlar.
51. İçlerinden biri der ki: “Benim bir arkadaşım vardı.”
52. “Sen de tekrar dirilmeyi tasdik edenlerden misin?” derdi.
53. “Gerçekten biz, ölüp bir toprak ve kemik yığını haline geldikten sonra mı, biz mi hesaba çekileceğiz?”
54. Konuşan o kimse yanındakilere, “Bakar mısınız, hali ne oldu?” der.
55. Kendisi de bakar ve onu cehennemin ortasında görür.
56. Ona şöyle der: “Allah’a andolsun, neredeyse beni de helak edecektin.”
57. “Rabbimin nimeti olmasaydı, mutlaka ben de cehenneme konulanlardan olmuştum.”
58, 59. “Nasıl, ilk ölümümüzden başka ölmeyecek miymişiz? Bize azap edilmeyecek miymiş?”
60. Şüphesiz bu (cennetteki nimetlere ulaşmak) büyük bir başarıdır.
61. Çalışanlar böylesi için çalışsınlar!
62. Ziyafet olarak bu mu daha hayırlı, yoksa zakkum ağacı mı?
63. Şüphesiz biz onu zalimler için bir imtihan aracı kıldık.
64. O, cehennemin dibinde biten bir ağaçtır.
65. Onun meyveleri sanki şeytanların kafalarıdır.
66. Cehennemlikler ondan yiyecekler ve onunla karınlarını dolduracaklardır.
67. Sonra onlar için bunun üstüne kaynar sudan karışık bir içecek vardır.
68. Sonra onların dönüşleri mutlaka cehennemedir.
69. Çünkü onlar babalarını sapık kimseler olarak buldular.
70. Kendileri de onların izinden koşa koşa gitmektedirler.
71. Andolsun, onlardan önce, evvelkilerin çoğu da sapmıştı.
72. Andolsun, biz onlara da uyarıcılar göndermiştik.
73. Bak, uyarılanların sonu nasıl oldu!
74. Ancak Allah’ın ihlâslı kulları başka.
75. Andolsun, Nûh bize dua edip seslenmişti. Biz ne güzel cevap vereniz!
76. Onu ve ailesini o büyük sıkıntıdan kurtardık.
77. Onun neslini yeryüzünde kalanlar kıldık.
78. Sonradan gelenler arasında ona güzel bir ad bıraktık.
79. Âlemler içinde Nûh’a selam olsun!
80. İşte biz iyilik yapanları böyle mükafatlandırırız.
81. Çünkü o, bizim mü’min kullarımızdandı.
82. Sonra biz, diğerlerini suda boğduk.
83. Şüphesiz İbrahim de onun taraftarlarından idi.
84. Hani o, Rabbine temiz bir kalple gelmişti
85. Hani babasına ve kavmine şöyle demişti: “Siz neye tapıyorsunuz?”
86. “Allah’ı bırakıp da bir takım uydurma ilahlar mı istiyorsunuz?”
87. “O halde Âlemlerin Rabbi hakkında görüşünüz nedir?”
88, 89. İbrahim yıldızlara baktı ve “Ben hastayım” dedi.
90. Bunun üzerine arkalarını dönüp ondan uzaklaştılar.
91. İbrahim onların putlarının tarafına gizlice gitti ve şöyle dedi: “Yemez misiniz?”
92. “Ne diye konuşmuyorsunuz?”
93. Derken üzerlerine yürüyüp onlara güçlü bir darbe indirdi.
94. Kavmi (telaş içinde) koşarak ona doğru geldi.
95. İbrahim şöyle dedi: “Yonttuğunuz putlara mı tapıyorsunuz?”
96. “Oysa Allah sizi de, yaptığınız şeyleri de yaratmıştır.”
97. Kavmi, “Onun için bir bina yapın, (içinde ateş yakın) ve onu ateşe atın” dedi.
98. Böylece ona bir tuzak kurmak istediler. Biz de onları en alçak kimseler kıldık.
99. İbrahim şöyle dedi: “Ben Rabbime (onun emrettiği yere) gideceğim. O bana yol gösterecektir.”
100. “Ey Rabbim! Bana salihlerden olacak bir çocuk bağışla.”
101. Biz de ona uysal bir oğul müjdeledik.
102. Çocuk kendisiyle birlikte koşup yürüyecek yaşa gelince İbrahim ona, “Yavrum, ben rüyamda seni boğazladığımı gördüm. Düşün bakalım, ne dersin?” dedi. O da, “Babacığım, emrolunduğun şeyi yap. İnşaallah beni sabredenlerden bulacaksın” dedi.
103, 104. Nihayet her ikisi de (Allah’ın emrine) boyun eğip, İbrahim de onu (boğazlamak için) yüz üstü yere yatırınca ona, şöyle seslendik: “Ey İbrahim!”
105. “Gördüğün rüyanın hükmünü yerine getirdin. Şüphesiz biz iyilik yapanları böyle mükafatlandırırız.”
106. “Şüphesiz bu apaçık bir imtihandır.”
107. Biz, (İbrahim’e) büyük bir kurbanlık vererek onu (İsmail’i) kurtardık.
108. Sonradan gelenler arasında ona güzel bir ad bıraktık.
109. İbrahim’e selam olsun.
110. İyilik yapanları işte böyle mükafatlandırırız.
111. Çünkü o mü’min kullarımızdandı.
112. Biz onu salihlerden bir peygamber olarak İshak ile de müjdeledik.
113. Onu da İshak’ı da uğurlu kıldık. Her ikisinin nesillerinden iyilik yapanlar da vardı, kendine apaçık zulmedenler de.
114. Andolsun, biz Mûsâ’ya ve Hârûn’a da lütufta bulunduk.
115. Onları ve kavimlerini o büyük sıkıntıdan kurtardık.
116. Onlara yardım ettik de onlar galip gelenler oldular.
117. Biz onlara (hükümlerimizi) açıklayan Kitab’ı (Tevrat’ı) verdik.
118. Onları doğru yola ilettik.
119. Sonradan gelenler arasında onlara güzel birer ad bıraktık.
120. Mûsâ’ya ve Hârûn’a selam olsun.
121. Şüphesiz biz iyilik yapanları böyle mükafatlandırırız.
122. Çünkü onlar mü’min kullarımızdan idiler.
123. Şüphesiz İlyas da peygamberlerden idi.
124. Hani kavmine şöyle demişti: “Allah’a karşı gelmekten sakınmaz mısınız?”
125, 126. “Yaratıcıların en güzelini, sizin ve geçmiş atalarınızın Rabbi olan Allah’ı bırakarak “Ba’l’e mi tapıyorsunuz?”
127. Onu yalanladılar. Bu sebeple onlar (cehenneme) götürüleceklerdir.
128. Ancak Allah’ın ihlâslı kulları başka.
129. Sonradan gelenler içerisinde ona güzel bir ad bıraktık.
130. İlyas’a selam olsun
131. Şüphesiz biz iyilik yapanları böyle mükafatlandırırız
132. Çünkü o bizim mü’min kullarımızdandı.
133. Şüphesiz Lût da peygamberlerdendi.
134, 135. Hani biz onu ve geride kalanlar arasındaki yaşlı bir kadın (kâfir olan eşi) dışında bütün ailesini kurtarmıştık.
136. Sonra da diğerlerini yok ettik.
137, 138. Şüphesiz sizler (yolculuklarınız sırasında) sabah akşam onların (harap olmuş) yurtlarına uğrayıp duruyorsunuz. Hâlâ düşünmeyecek misiniz?
139. Şüphesiz Yûnus da peygamberlerdendi.
140. Hani o kaçıp yüklü gemiye binmişti.
141. Gemidekilerle kur’a çekmiş ve kaybedenlerden olmuştu.
142. Böylece, Yûnus kendini kınayıp dururken balık onu yuttu.
143, 144. Eğer o, Allah’ı tespih edip yüceltenlerden olmasaydı, mutlaka insanların diriltileceği güne kadar balığın karnında kalırdı.
145. Derken biz onu hasta bir halde sahile attık.
146. Üzerine geniş yapraklı bir ağaç bitirdik.
147. Biz onu yüz bin, yahut daha fazla insana peygamber olarak gönderdik.
148. Nihayet onlar iman ettiler. Biz de onları bir süreye kadar geçindirdik.
149. Ey Muhammed! Onlara sor: Kız çocukları Rabbinin de, erkek çocukları onların mı?
150. Yoksa biz melekleri dişi olarak yaratmışız da onlar şahid mi bulunuyorlarmış?
151, 152. İyi bilin ki onlar kendi uydurmaları olarak, “Allah çocuk sahibi oldu” diyorlar. Onlar elbette yalan söylüyorlar.
153. Yoksa Allah kızları erkeklere tercih mi etti?
154. Neyiniz var? Nasıl hüküm veriyorsunuz!
155. Hiç düşünmüyor musunuz?
156. Yoksa sizin apaçık bir deliliniz mi var?
157. Eğer doğru söyleyen kimseler iseniz getirin (bu delili içeren) kitabınızı!
158. Allah ile cinler arasında da nesep bağı kurdular. Oysa cinler de kendilerinin Allah’ın huzuruna getirileceklerini bilirler.
159. Allah onların nitelendirdiği şeylerden uzaktır, yücedir.
160. Ancak Allah’ın ihlâslı kulları bunlar gibi değildir.
161, 162, 163. (Ey müşrikler!) Ne siz ve ne de taptıklarınız cehenneme gireceklerden başkasını kandırıp Allah’ın yolundan saptırabilirsiniz.
164. (Melekler derler ki:) “Bizim her birimizin bilinen bir makamı vardır.”
165. “Şüphesiz biz (orada) saf duranlarız.”
166. “Şüphesiz biz (Allah’ı) tespih edip yüceltenleriz.”
167, 168, 169. Müşrikler) şunu da söylüyorlardı: “Eğer yanımızda öncekilere verilen kitaplardan bir kitap olsaydı, elbette biz ihlâslı kullar olurduk.”
170. Fakat (kitap gelince) onu inkar ettiler. Yakında (sonlarının ne olacağını) bilecekler.
171. Andolsun, peygamber olarak gönderilen kullarımız hakkında şu sözümüz geçmişti
172. “Onlara mutlaka yardım edilecektir.”
173. “Şüphesiz ordularımız galip gelecektir.”
174. O halde bir süreye kadar onlardan yüz çevir
175. Gözetle onları, yakında onlar da görecekler.
176. Yoksa onlar azabımızı acele mi istiyorlar?
177. Fakat azabımız onların yurtlarına indiğinde o uyarılmış olanların sabahı ne kötü olur!
178. Ey Muhammed! Bir süreye kadar onlardan yüz çevir.
179. (Bekle ve) gör. Onlar da yakında görecekler.
180. Senin Rabbin; kudret ve şeref sahibi olan Rab, onların nitelendirdiği şeylerden uzaktır, yücedir.
181. Peygamberlere selam olsun.
182. Hamd, âlemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur.
Kim Yâsîn ve Sâffât sûresini Cumâ günü okur, sonra da Allahü teâlâdan dilekte bulunursa, Allahü teâlâ ona dilediğini verir. (Hadîs-i şerîf-İbn-i Neccâr)
Kim kıyâmet günü tam ve kâmil anlamda sevâb almayı arzu ederse, oturmakta olduğu meclisten kalkacağı sırada, Sâffât sûresinin son üç âyet-i kerîmesini okusun. (Hadîs-i şerîf-Tefsîr-i İbn-i Kesîr)
İmam Sadık’tan (a.s) şöyle bir rivayet nakledilmiştir: Her kim her hafta Cuma günü Saffat suresini okursa, her türlü beladan âmânda olur.
Dünyada olduğu müddetçe tüm belalar ondan def edilir ve rızkı da mümkün olduğunca bollaşır. Şeytan onun bedenine, evlatlarına ve malına hiçbir şekilde zarar veremez.
Eğer bu sureyi okuduğu gece veya gündüz vefat edecek olursa, şehit olarak haşredilir. Allah Teâlâ ona şehitlerle birlikte cennettin en yüce mertebesinde yer verir.
Duanın kabul olması: Yine aynı şekilde Allah Resulü’nden (s.a.a) şöyle bir hadis’i şerif nakledilmiştir: Her kim Yasin ve Saffat surelerini Cuma günü okur ve ardından dua ederse, Allah Teâlâ onun duasını kabul eder.
