BEYYİNE SÛRESİ
سورة البيّنة
Kur’ân-ı Kerîm’in doksan sekizinci sûresi.
Mekkî olduğuna dair çeşitli rivayetler bulunmakla birlikte diğer bazı rivayetlere ve bilhassa Buhârî’de yer alan bir hadise göre (Buhârî, “Tefsîr”, 98/1-3) Medine devrinde nâzil olmuştur. Sûrenin üslûp ve muhtevası, onun hem Mekke hem de Medine devrinin özelliklerini taşıdığını göstermekte, din konusunda vahiy ve nübüvvetin kesin belge olduğunu bildiren ilk beş âyet Mekkî sûreleri, müşriklerle birlikte Ehl-i kitap’tan ve müminlerden söz eden son üç âyet ise Medenî sûreleri andırmaktadır. Sûrenin nüzûlü ile ilgili değişik rivayetler bu özellikleriyle birlikte ele alınacak olursa Mekke devrinin sonlarında veya Medine devrinin başlarında nâzil olduğu söylenebilir. Sekiz âyet olup fâsılası (هـ) harfidir.
Sûre, adını birinci âyette geçen ve “kesin belge” anlamına gelen el-beyyine kelimesinden almaktadır. Yine sûrenin başlangıcını oluşturan “lem yekün” lafzıyla, ayrıca içinde geçen kelimelerden alınmış Münfekkîn, Kayyime ve Beriyye gibi adlarla da anılmaktadır.
Bismillahirrahmânirrahîm.
1- Lem yekünillezine keferu min ehlil kitabi velmüşrikine münfekkıyne hatta te’tiye hümülbeyyineh
2- Rasulüm minallahi yetlu suhufem mütahherah
3- Fiha kütübün kayyimeh
4- Ve ma teferrekallezıne utül kitabe illa min ba’di ma caethümül beyyineh
5- Ve ma ümiru illa liya’büdüllahe muhlisıyne lehüd din hunefae ve yükıymussalate ve yü’tüzzekane ve zalike diynülkayyimeh
6- İnnelleziyne keferu min ehlilkitabi velmüşrikiyne fiy nari cehenneme halidiyne fiyha ülaike hüm şerrülberiyyeh
7- İnnelleziyne amenu ve ‘amilussalihati ülaike hüm hayrülberiyyeh
8- Cezaühüm’ınde rabbihim cennatü ‘adnin tecriy min tahtihel’enharü halidiyne fiyha ebeden radıyallahü ‘anhüm ve radu ‘anhü zalike limen haşiye rabbeh
Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın ismiyle.
1) Ehl-i kitap ve müşriklerden o küfredenler: infilâk edecek değildi gelinciye kadar kendilerine beyyine.
2) Allah’dan bir Resul, peyderpey mutahhar sahifeler okur.
3) Öyle ki onlarda bütün “Kütüb-i kayyime”.
4) Böyle iken o kitap verilmiş olanlar ancak geldikten sonra ayrıldılar kendilerine o beyyine.
5) Halbuki onlar ancak şununla emr olunmuşlardı: hak perest müvahhid (hanîfler) olarak dîni Allah için halis kılarak yalnız Allah’a ibadet etsinler ve namazı dürüst kılsınlar ve zekâtı versinler, ve odur “dîni kayyime”.
6) Küfr edenler: gerek Ehl-i kitap’dan olsun gerek müşriklerden muhakkak cehennem ateşindedirler, orada muhalled kalacaklardır, onlardır bütün “şerr’ül-beriyye”.
7) Muhakkak ki iman edip yarar ameller yapanlar onlardır bütün “hayr’ul-beriyye”.
8) Rableri katında onların mükâfatı, altlarından ırmaklar akan Adn cennetleridir. Orada ebedî olarak kalacaklardır. Allah onlardan razı olmuş, onlar da O’ndan razı olmuşlardır. İşte bu mükâfat, Rabbine saygı gösterene mahsustur.
Hadîs-i şeriflerde buyuruldu ki:
“Kim Beyyine sûresini okursa, kıyâmet günü, hayrın, iyiliğin kaynağı ile beraber olur.”
“Allahü Teâlâ, Beyyine sûresini okuyan kişinin kırâa-tini dinler ve şöyle buyurur: Müjde olsun kulum! İzzetime yemin olsun ki, gerek dünya ve gerek âhiret hâllerinden hiç birinde seni mahrum bırakmayacağım ve seni cennete yerleştireceğim tâ ki hoşnut oluncaya kadar.”
“Beyyine sûresini münâfıklar okumaz ve kalbinde Al-lahü Teâlâ’nın varlığında şüphesi olan da okuyamaz. Allahtı Teâlâya yemîn ederim ki, yer ve gök yaratıldğından beri melekler bu sûreyi okuyarlar. Kim bu sûreyi okursa, Allahü Teâlâ onun dînini ve dünyasını muhâfaza eder ve onun için istiğfar edecek melekler gönderir.”
Enes bin Mâlik şöyle anlatır: “Peygamber efendimiz, Übey bin Ka’b’a buyurdu ki: “Allahü Teâlâ, Beyyine Sûresini sana okumamı emretti.” Übey; “Ey Allah’ın resûlü!.. Allahü Teâlâ benim adımı da andı mı?” dedi. Peygamber e-fendimiz; “Evet” buyurdu. Bunun üzerine Übey bin Ka’b ağlamaya başladı. (Kur’ârı-ı Kerîm’de 598. sayfadadır.)
